La penúltima

                                  LA PENÚLTIMA                                

Le costó ubicarse, como cada mañana al despertar. En parte, era culpa suya: nadie le había obligado a jugar mientras la casa le invitaba a beber; nadie lo coaccionó para que se uniera a aquella fiesta ininterrumpida. El sólo se dejó arrastrar. Pero, por otra parte, aquella ciudad no parecía diferenciarse del resto de metrópolis, ampliadas una y otra vez al punto de fundirse con las urbes más cercanas. Tras tanto terreno ganado al desierto, era difícil aseverar qué nombre recibía el suelo que pisaba, qué diferenciaba un lugar de otro. No en vano, la última foto espacial había revelado que el continente no era sino una mancha de luz cegadora. "Una llamada de auxilio a un Dios ausente", interpretó un comentarista televisivo antes de ser despedido. 

Le dolían las sienes. Tras rebuscar en la cocina del apartamento, engulló una aspirina notando la sequedad de la pastilla contra su garganta. Mientras la radio repasaba los consejos sanitarios para hacer frente a temperaturas superiores a 45 grados, se acercó a la ventana, se puso las gafas de sol y entreabrió las persianas. Hileras de rascacielos, la mayoría deshabitados, poblaban las avenidas. Luces de neón parpadeantes interpelaban a locales y visitantes, animándoles incansablemente a otra jornada de derroche.

"Tengo sed", le interpeló por la espalda una figura semidesnuda. Un suspiro fatigado fue toda su respuesta. Las facciones de ambos mostraban surcos de sudor negruzcos; sus poros expelían un olor desagradable. Necesitaban urgentemente una ducha, un par de litros de agua, pero su precio era prohibitivo; el suministro seguía cortado y hacía meses que no llovía, de modo que tampoco podían salir desnudos a la calle y refrescarse. Acudir al mercado negro quedaba descartado. La semana anterior se había saldado con cuatro muertos.      

"¿Qué vamos a hacer?", le apremió de nuevo. Hurgó en los bolsillos. Aún quedaban unas pocas monedas de la víspera. No daban para un trago, mas sí para una apuesta. La penúltima, trató de convencerse, y una sensación de hastío inundó de nuevo la estancia.     

#COP25

Garbitegia

GARBITEGIA

Duela gutxi garbitegi bat ireki zuten aurreko eraikinaren etxepean. Hasieran zentzugabea iritzi nion halako negozio bat abian jartzeari, ergelkeria kasik. Izan ere, deserosoa da zikindutako arropa, izara eta sukaldeko trapuekin kalera egitea, zer eta, itxoiten egon ondoren, etxera berriz igotzeko, guztia lisatzeko betekizuna buruan biraka daukazularik. Are, gurea bezalako hiri txikiak ez du pelikula amerikarretan agertzen diren garbitegi horien beharrik, auzoa ez da Brooklyn, pentsatzen nuen nire kautarako, jabeak lokala itxi eta garbigailuekin beste nonbaitera alde egiteko egunak zenbatzen nituen bitartean.

Bada, beste hainbatetan bezala, oker nenbilen. Ez negozioak lehenengo minututik sekulako arrakasta erdietsi zuelako, halakorik ez baitzen jazo, jakina, baizik eta bazuelako zabalik mantentzeko nahikoa mugimendua. Antza denez, egunetako izerdi metatua kanpoan garbitzeko premian genbiltzan auzoan, ni artean jabetu gabe. Erresistentzia ideologikoa izango zen akaso, edo gauzak ezagutu ditugun moduan mantentzeko grina atabikoa. 

Sukaldeko leihotik auzokideen harat-honat motela nekusan eta, garbitegiko beirate zabalari esker, banekien nor sartzen zen bertara, supermerkatuko poltsa berrerabilgarriak kulero, fraka eta alkandoraz lepo. Bazen adineko andraren bat edo beste, garbitegiraino tirrika-tarraka hurbiltzen zirenak, baita auzoan habia egindako artista gazte zenbait halaber. Bigarrenean bizi den Karmenen semea ere han eserita ikusten nuen askotan, zirkinik egin gabe garbigailuaren danborrari adi-adi beha. Eskizofreniak jota dago gaixoa eta botikek pott eginda uzten dute usu.

Alabaina, emakume afrikarrak, izan marokoar, nigeriar nahiz kamerundar, ziren bezerorik leialenak. Lokal barruko aulkietan orduak ematen zituzten, makinek beren arropa koloretsuak garbirik noiz itzuliko zain, imintzioz lagunduriko eztabaida ozenetan katramilaturik egun bat, hurrengoa eta hurrena.

Uste baino lehen, nire buruari zerbait promes egiten diodan orotan bezala, hitza jaten amaitu nuen, edo berdina dena, garbitegia zapaltzen. Hainbat faktorek bultzatu ninduten horretara baina horiek zerrendatzea desenkusa merkeetan galtzea bezalakoa litzateke: urrikalkorra eta alferrikakoa.

Insomnio gau batez izan zen. Garbitegiaren neoizko argiek aldizkako deiak bidaltzen zizkidaten sukaldeko leihoraino eta, loezinak nazkatuta, hiru astetan aldatu gabeko izarak eta logelako izkina batean metaturiko galtzontzillo eta galtzerdiak plastikozko poltsa zuri batean sartu eta kaleruntz egin nuen gehiegi pentsatu barik. Goizeko ordu txikiak izan arren, garbitegia irekita zegoen. Atoan ulertu nuen negozioaren indargunea: hogeita lau orduz egon zitekeen zabalik, eta onena, ezein langileren beharrik gabe, ez bazen aldian-aldian mantentze-lanetan jardungo zen norbait. Bisnes handiago baten azkenaurreko katebegi hura ireki zuena ni baino azkarragoa zen inondik inora.

Lokal hustuan sartu nintzen, txanponak eskuan. Garbigailua martxan jarri, freskagarri-makinatik lata bat te hotz atera eta aulkian eseri, dena bat. Karmenen semearekin oroitu nintzen orduan. Makinaren mugimendu biribilak lasaigarriak ziren oso; ura eta xaboia nahasterakoan sortzen zen aparra ikusteak haurtzarora eraman ninduen atzera. Ene begien aurrean nituen, hartara, igande arratsez gobada egiten zuen gure amaren irudia, galtzerdi bustien dantza eroa, bizilagun eskizofrenikoa eta Stephen Frears-en filme hartako hooligan hura. Beiratearen bestaldean, gainera, gautxorien ibilera nuen entretenimendu.

Auzo bitxia da gurea, “poliedrikoa” udalak plazaratu gida turistikoaren arabera. Kanpotarrak ez izutzeko moduko eufemismoa, "gay friendly" edo "multietnikoa" bezainbat. Etiketek diotena baino gehiago izanagatik, auzoa halakoxea ere bada. Gauez batez ere, farolen argipean era guztietako jendea elkartzen baita bazterrotan, izan astegun buruzuri zein larunbat ilunabar. Horregatik nengoen hain liluratuta garbitegitik ikus nezakeenarekin: gizon bat adinean sartutako puta batekin prezioa adostu nahirik, arestian haxixa saltzen ibilitako bi magrebtar udaltzainekin berbetan eta kebab bana jaten ziharduen bikote gaztea, denak pasatu ziren denbora gutxian ene aurretik, telebistan legez. Akaso txoko honetan eseri eta ikusitakoarekin eleberriren bat ondu nezake, etorri zitzaidan burura. 

Tea agortu nuenerako, mozkorren txanda iritsi zen. Bi kale gorago dagoen bebarrutik botako zituzten ziurrenik. Mikel zebilen haien artean, aspaldiko ezaguna izan arren lagun minek duten estatusera egundo iritsiko ez dena. Garbitegi barruan ikusi ninduenean, parranda-kideengandik zertxobait urrundu eta beiratearen beste aldetik txorakeriak egiteari lotu zitzaion. Sudurra jarri zuen kristalaren kontra aurrena, ezker masaila eta burua ondoren, eskuak eta gorputz osoa azkenik, leihoaren aurka kolpea hartu izan balu bezala.      

- Garbigailua izorratu al zaik ala? - galdegin zidan sartzerakoan, alkohol kiratsa airean zintzilikatuz.

- Ez.

- Hara... - eta pentsakor geratu zen, egin gabe neraman bizarrari begira, zigarreta bat liatzeari ekiten zion bitartean.

- Parrandan al habil? - galdetu nion isiltasuna etetearren, baina hasperen ahul bat baino ez nuen jaso erantzun modura. Begibistakoa zen, eta mozkorregi zihoan gainera.

- Eiderrek berriz utzi hau ala? - bota zuen bat-batean.

- Bai.

- Ez al din itzultzeko asmorik?

- Ez zirudik.

Mutu geratu zen, informazio guztia prozesatzea eta zigarretari azken ukitua ematea bateraezinak bailiran. Auskalo zerbait sakona gaineratu nahi zuen, une hartan agertu baitzitzaizkion gau hartako lagunetako bi, haiekin itzultzeko eskatuz. "Zaindu" mehe bat, besterik ez zitzaion atera parrandan jarraitu aurretik. Gutxira, lokal txiki hartatik bueltaka nenbilela, garbigailuak doinutxo bat jaulki zuen. Atetxoa ireki eta, aurreikusi ez bezala, galtzerdi eta izarak siku zeuden. Hezetasunik gabe, egurastuta.   

Igor Mercado Azcuenaga

#ZendaIpuinak

Amaitzen edo...

Ikasgaiaren amaiera dela eta litekeena da blogari ere agur esatea. Halere, ez diet atea ixten sarrera berriei. Azken finean, hilabete hauetan bloga herreminta aparta iruditu zait eta, gauza bakar bat azpimarratu beharko banu, karreran ikusi ditudan eta hezkuntzarekin lotura duten hainbat dokumentu, iritzi, bideo eta bestelakoak biltzeko balio izan dit. Gainera, norberak bere interesen arabera bloga zuzendu ahal izan duenez, ibilbide baten hainbat puntu esplizitatzeko balio izan didala uste dut. Horregatik, akaso aurrerantzean jarraituko dut blogari bizitza apur bat ematen. Denborak esango du.

Jarraitu ala ez, bidetik hainbat gauza ikasi ditudalakoan nago, baina ez soilik hausnarketa pertsonalekin edo teoria kritikoekin lotuta. IKT-ekin neukan harremana ez zen oso estua baina ikasgaiari esker ikasi dut blog bat erabiltzen. Gainera, gmail kontua ireki dut (ez nuen eta), moviemakerrarekin gora eta behera ibili naiz teknografia egiteko eta IKT-en inguruko oinarri teoriko-kontzeptualaren berri izan dut "Introducción a la tecnología educativa" liburuari esker.

Eta bidetik zer? Zer gertatu da ikaste-prozesu hauetan? Introspekzioa, atzera begiratzea, eguneroko praktikaren analisi kritikoa (praktika hobe baterako lehenengo pausua), IKT-en inguruko arriskuen jakitun izatea eta abar....

Hortaz, balantzea erabat positiboa dela deritzot.

Lehoi Erregea edo monarkia absolutista.

Behin umeei zuzenduriko ikus-entzunezko dokumentuen iruzkinetan murgilduta irakurketa interesgarri anitz aurkitzen dira. Ezin izan dut tentazioa ekidin eta gai berdinari lotu natzaio berriro ere. Honakoan The Lion King film ezagunaren inguruko analisia dakart, Argian (euskaraz!!!) berriki plazaratua izan dena Gorka Bereziartuaren sinadurarekin.

"Indarrez ezarritako ordenak betiko berdin jarraitzea, klase zapalduak are gehiago zapaltzea, emakumeen azpiratzea…". Sakatu eta listo!

Motibazioaren inguruan.

Karrerako psikologia ikasgaietan motibazioa zeharka landu dugu. Apur bat generikoa suertatzen zen agian baina interneten gai horretan sakontzeko dokumentu interesgarri bat topatu dut. Testuak motibazioa LH-n lantzen du eta gainera teknologia berriekin lotzen du gaia, Toy Story filme ezaguna adibidetzat hartuta. Gainera, filmearen inguruan praktika bat egin dute ikasle batzuk, ikergaia jolasen eremura eramanez. Beraz, hainbat adar ikutzen dituen dokumentua da: motibazioa, teknologia berriak, jolasa, eta abar. Hona hemen dokumentua, ea baliogarria den Mafaldaren lagunei gertatzen zaiena ekiditeko.

Aktualitatea eta IKTak uztartzen.

Argi dago kaleko giroak baldintzatzen duela eskola emateko modua eta are argiago dago Bizkaia aldeko txoko asko zurigorriz atondu direla Athleticen finalen aurrean. Irakasle eta ikasleengan igertzen da ikusmina eta ezinegon hori IKT-ekin lotu daitekeela frogatzen du Lauro Ikastolako LHko 2-D taldeak. Europa Leagueko finaleko atarian bideo polit hau atondu dute.

Athletic txapeldun!!!

Umeentzako zinemaren mezuak

Ez dago heziketa neutralik ezta apolitikorik edo ez-ideologizaturik.
Era berean, ez dira kasualak umeentzako zineman ematen diren istorioak.


Umeek dena xurgatzeko berezko joera hori kontuan izanik eta kontuan harturik telebista edota filmeak ikusten ematen duten denbora, garrantzitsua izan beharko litzateke ikusten dutenaren inguruko hausnarketa egitea.



Adibideak emanez, gai honen inguruko artikulu interesgarria topatu dut esteka honetan.